۲-۳ ورود نکردن به مشکل
اغلب اوقات عمده مشکلات ما می تواند همین موضوع باشد که ما به مشکلات ورود می کنیم .
و یا اینکه خودمان را درگیر هر مشکلی می کنیم ، البته این موضوع ربطی به کمک نکردن ندارد .
اما موضوعی که اینجا و در این بخش می خواهیم به آن بپردازیم این است که ما نباید به هر مسئله ای ورود کنیم.
یا در هر مسئله ای دخالت کنیم .
یکی از موارد و ایرادات این است که ما عمده اوقات در کارهای دیگران دخالت بیجا می کنیم .
مثلا : شخصی دارد راه می رود ، شاید فکرش درگیر هست ، موضوعی یا مشکلی دارد ، اولین بر خورد ما ممکن است ،
این باشد که به او بگوییم : چقدر راه می روی ؟
ممکن است آن فرد ناراحت شود و پاسخ ما را بدهد و ما را دچار مشکل کند .
یعنی نمی بایست ما در این کار ورود می کردیم .
مثلا : شخصی در جایی نشسته است و ما مزاحم خلوتش می شویم و می گوییم : مزاحم که نیستم ؟
کس نیست بگوید ، واقعاً مزاحم هستی ؟
خوب اگر هستی ، چرا آمدی مزاحم شدی ؟
خودمان هم گاهی می دانیم که نباید برخی کارها را انجام دهیم ، اما به ظاهر حس کنجکاوی ما را با خودش می برد و برایمان ممکن است دچار دردسر شود .
مثلا : در جایی فردی ممکن است چشمش به ما بیفتد ، یا چشم در چشم شوند ، و یکی از این دو فرد آن شخص دیگر را دچار مشکل کند .
مثلا: خیلی از اوقات ، بعضی از مباحث و گفتگو ها در جمع و با برخی از افراد اصلا دارای اهمیت نیست و ممکن است ما یا شخص مقابل را دچار مشکل کند ، پس باید از آن بپرهیزیم .
شما فرض کنید مقداری شِکر دارید ، و آن را در چایی می ریزید و پس از هم زدن ، بعد از یک مدتی شکر در چایی حل می شود و دیگر شکری نمی ماند .
منظورم از مثال بالا این بود که ما خودمان را شکر فرض کنیم و چایی هم مشکلات باشد .
اگر مقدار شکر ، ظرفیت وجودی ما باشد ، ما خودمان را بهتر می شناسیم که ظرفیت کمی داریم و زود ناراحت و پریشان می شویم .
حالا سوال این است که :
چرا باید ما شکرمان را درون چایی بریزیم ؟
و منجر به حل شدنمان در مشکلات شویم و همینطور خودمان را غرق در مشکلات کنیم و حالِ خودمان را از درون بَد کنیم .
اصلا نیاز نیست که شکر را درون چایی بریزیم .
یعنی چرا باید خودمان را با وجود ظرفیت کمی که داریم درگیر مشکلات کنیم .
ممکن هست شخصی ظرفیتش بالا و توان پاسخ گویی و کمک را داشته باشد ، اصلا وظیفه این فرد کمک کردن هست .
اما در مورد ما که ممکن است مشکلات غرق مان کند ، نباید ورود کنیم که منجر به آشفتگی و ناراحتی خودمان شویم .
